Het is zaterdag 14 maart. Ik doe mijn ogen dicht en denk weer terug aan die plons in de waterval van vorige week. Ik voel de vrijheid van dat moment optrekken van mijn tenen tot mijn kruin. Zo zou het leven moeten zijn! Het is zaterdag 14 maart, en ik ben nog in Costa Rica. Niet geheel volgens planning, want mijn vlucht is gisteren zonder mij vertrokken.
Heb je het vorige verhaal in de Costa Rica-serie gemist? Klik dan
Even in rewind. Donderdagochtend, de ochtend na de bootcamp. Het is tijd om te gaan, en we voelen ons allemaal een beetje down. We hebben nog een prachtige tweede week gehad, inclusief volle maan, kampvuren, nachtzwemmen in de zee, en een gezellige afsluiter bij ondergaande zon op woensdag. Onze taxichauffeur staat op ons te wachten en we gooien onze koffers en backpack achterin. Snel checken we nog even nos.nl, want het lijkt nu toch wel ineens wat sneller te gaan met het coronavirus dat zich in Nederland verspreid. Nog redelijk onbezorgd constateren we dat het allemaal nog wel meevalt en ik betrap me erop dat ik er zelfs een beetje sarcastisch over doe. Afijn, afscheid nemen nu. En op naar San Jose. Ik maak mentale foto’s van de zee, het landschap, het hotel. Dag Puerto Viejo, tot ooit weer ziens.
Een taxirit van 5 uur later komen we aan in ons hotel in San Jose. We genieten even van de mooiheid van de kamers én het zwembad en zetten vervolgens onze wifi weer aan. Pling pling pling pling pling. 100den berichten stromen binnen; appjes, mailtjes, notificaties van nieuwsapps. Inreisverbod Amerika. Paniek in Nederland. Lege supermarkten. Geannuleerde vluchten. Holy f*ck. Wat kan er veel veranderen in 5 uurtjes. Ik check de status van mijn vlucht, en vooralsnog lijkt die gewoon te gaan. Ik vraag me af waar ik dadelijk in terecht ga komen als ik weer in Nederland land. Hoe groot zal de paniek en de rotzooi zijn? Ik hoor M. en R. twijfelen om weer terug te gaan. “Zullen we niet hier blijven? Dat is toch veel veiliger?”. Nee hoor jongens, ik ga gewoon naar huis. Toch?
Die nacht slaap ik ongeveer een uurtje. Mag ik wel dat vliegtuig in? Ik ben namelijk precies twee weken geleden nog in NL geweest. Trump heeft besloten dat mensen die binnen 2 weken in NL zijn geweest niet Amerika in mogen reizen. Wat ga ik zeggen morgen? Ga ik liegen en zeggen dat het langer geleden is? Ik stel me de grote kleerkasten van homeland security weer voor waar ik tijdens mijn overstap in NY bijna ruzie mee had. Nee liegen ga ik niet. Ik bel mijn airline, maar kom er niet doorheen. Ik bel mijn moeder en voel me rustiger. “Doe wat jij denkt dat goed is Manon”. Oké, ik ga gewoon naar het vliegveld en ik bekijk daar wat de situatie is.
Om 3 uur ’s nachts stap ik in een Uber naar het vliegveld. Ik loop de vertrekhal in en schrik me rot. Overal aanplakbiljetten over het virus, mensen met sjaals/mondkapjes voor hun mond en zelfs een man die zich volledig in huishoudfolie heeft gewikkeld. Of hij is even door zo’n plastificatiemachine voor koffers heen gerold voor de fun, kan ook nog. Toeristen in paniek aan de balie, smekend of ze zo snel mogelijk naar huis mogen. Andere toeristen die boos met hun airline aan de telefoon hangen. Wat valt dit even rauw op mijn dak na twee heerlijke weken. Ik loop naar de United Airlines balie en vraag of mijn vlucht nog gaat. “When was the last time you’ve been in Holland ma’am?” Exactly two weeks ago, antwoord ik. Het vrouwtje kijkt vertwijfeld, zet een stap achteruit en loopt naar haar supervisor. Een lang verhaal kort: ik mag proberen om aan boord te komen, maar ze kan me niet beloven dat ik niet 1. wordt tegengehouden bij het betreden van het vliegtuig, 2. twee weken in quarantaine wordt gehouden als ik in houston aankom, en 3. of mijn vlucht van Houston naar Schiphol wél gewoon doorgaat. Shit shit shit. Dat is pas het laatste wat ik wil; vast komen te zitten in quarantaine in Houston.
Ik doe mijn ogen dicht, adem 3 keer goed in en uit, draai me om en loop naar de uitgang van het vliegveld…
Het is zaterdag 14 maart. Ik lig weer in een hangmat in Puerto Viejo. Ik check elk kwartier het nieuws. De appjes van bezorgde vrienden blijven maar binnenkomen. Ik voel me onrustig, omdat ik het gevoel heb dat ik een beslissing moet maken, en zo snel mogelijk ook. Van de ene kant zegt mijn ratio dat ik hier veiliger zit. Het is hier warm, zeer dunbevolkt en er zijn nog maar een aantal coronagevallen. Van de andere kant bekruipt me het gevoel dat als ik nu niet ga, ik straks niet meer terug kán. Pling, ik krijg een berichtje binnen. “Zo, jij hebt het luxe. Lekker in 30 graden op een strand in Costa Rica. Geniet er lekker van”. Heel lief bedoeld, maar de opmerking steekt me. Natuurlijk is het hier lekker warm, mooi en veilig. Maar het voelt als een gouden kooi. Het deurtje staat nog open, maar ik weet niet wanneer die helemaal dichtslaat en op slot wordt gedraaid. Ik heb behoefte aan ‘even normaal’. Ik doe wat boodschappen, laat mijn was doen en ga mijn zakelijke administratie bijwerken. Ik betrap me erop dat ik me stiekem de hele tijd afvraag: wat als ik hier nog 3 of 4 weken moet zitten? Verplicht? En wat als het virus zich hier dan ook om zich heen gaat grijpen? Ben ik dan liever hier of liever in nederland? Ik besluit me aan te melden bij de NL ambassade in San José. Jongens, weet dat ik hier zit, en ik hoor het graag als jullie me aanraden naar huis te gaan. Mijn vlucht via United Airlines gaat sowieso niet meer (die is intussen verzet naar volgende week zaterdag) dus ik zou dan een nieuw ticket moeten boeken. 1300 moneys, maar als het moet dan moet het. Ik voel een rust over me heen komen, leg mijn vertrouwen in de ambassade en besluit rustig af te wachten. Ik loop naar het strand, stuur een berichtje naar de rest van de mensen die ook nog in Costa Rica zijn gebleven en bestel een Pina Colada.
De zon kriebelt op mijn gezicht. Lachende gezichten van Mariette, Steven en Diana. Het is weer even goed zo. Morgen weer een dag.
