samuel-branch-ZPVisr0s_hQ-unsplash

Travel stories – Goodmorning America!

Gooooooodmorning America!

Tegenwoordig is de eerste reactie van mensen die ik vertel dat we weer op reis gaan: ‘Leuk! Waarnaartoe?’ De tweede reactie is vervolgens: ‘Ga je dan weer grappige verhalen schrijven?’ No pressure.. 😉 Ik had me dan ook voorgenomen ‘om maar eens eem te kiek’n’ of ik wel voldoende inspiratie op zou doen tijdens deze reis. Het antwoord is: JA, nu al! En het is nog maar dag 2…

Laat ik beginnen bij het begin. Onze vlucht. Vanuit Schiphol vlogen we naar Frankfürt, waarna we precies 1 uur hadden om over te stappen naar het vliegtuig richting San Diego. Relaxed, zou je denken, dan hoef je maar heel kort op het vliegveld te wachten. RELAXED?! Nooit weer! Zodra we het vliegtuig uit waren hadden we nog precies 35 minuten voordat het nieuwe vliegtuig zou opstijgen. Zul je net zien dat we uitstappen bij Gate A3 en in moeten stappen in gate Z31 (serieus!). Al zenuwachtig snelwandelend/hinkend door Frankfürt Airport lopen we tegen een extra securitycheck aan. Een beetje ongeduldig keek ik een niet-zo-aardige meneer in zijn gitzwarte ogen en zonk mijn hart naar m’n grote teen toen hij zei” “you have been selected for an extra security search”. Mijn paspoort werd ingenomen en ik werd naar een achteraf kamertje geleid waar ik werd gefouilleerd door mensen die zo traag waren als dikke str…. je snapt ‘m.

Lang verhaal kort, niets aan ‘t handje, we zoefden de rest van de terminal door en zaten precies om 5 minuten voor vertrektijd op onze stoelen. Ik weet nog dat ik me op dat moment afvroeg; goh zouden ze onze koffers dan ook zo snel kunnen verplaatsen van vliegtuig 1 naar vliegtuig 2?

Nope. Nope nope. Dat kunnen ze dus niet.

 

“Passengers Nick the White and Me.. Mo.. Mennun.. ehhh Miss van Gaal please report to the information desk”. Ja hoor, onze koffers stonden nog hulpeloos en alleen in Frankfürt. Maybe tomorrow, maybe the day after, maar hier heb je 100 dollar zodat je wat kleren en toiletspullen kan kopen. Dan maar eerst onze huurauto ophalen.

We hebben een ‘mid-range’ auto besteld, maar de meneer van Hertz (Hi! My name is John and i’ll be helping you today) vond écht dat we minimaal 24 upgrades moesten doen. Alles gaat in Amerika om veiligheid, namelijk. Safety first. And big, bigger, biggest. Ook bij de Walmart, waar we eens flink inkopen gedaan i.v.m. onze achtergebleven koffers. Daar kun je blikjes cola ook alleen per 24 stuks kopen… En zakken Chips minimaal 6 keer zo groot als een ‘normale’ in nederland. Nick kocht overigens daar het enige t-shirt die kleiner was dan maat 9XL, en dat bleek een ‘Raiders football’ shirt te zijn. Hij heeft deze twee dagen al veel random ‘Hello’s’ met goedkeurende knikjes naar z’n shirt mogen ontvangen.

 

Maar goed, San Diego; wat een prachtige stad. En elk vooroordeel over amerika is waar; 12-baans snelwegen, zwaar-overdreven amerikaanse accenten, en VET overal. Niet VET als in gaaf, cool of geweldig. VET als in ik-snap-waarom-alle-amerikanen-dik-zijn-VET. Als er nog een grotere variant van hoofdletters bestond, zou ik die gebruiken. Cupcakes, gefrituurde corn-dogs, ijs, gebak, friet, hamburgers, donuts, pretzels, you name it. Het liefst nog met zoveel mogelijk wit-blauw-rode kleurstoffen zodat het desbetreffende etenswaar roept; You’re in america, deal with it! De serveersters vragen je bij het bestellen van je hamburger nog net niet; ‘do you also want some obesitas on the side?’

 

 Alles is groot, groter, grootst. Maar ook mooi, mooier, mooist. Ik ben echt ontzettend verrast door de fijne sfeer, prachtige kleuren, en ongelofelijk aardige mensen. Echt. De mensen hier zijn zó aardig, respectvol en belangstellend. We zijn tot nog toe niemand tegengekomen die arrogant was of niet met zijn/haar hand 30 cm voor je gezicht zwaaiende ‘HEY GUYS how are you today?’ riep.

Vandaag verbleven we in Sea World, waarna we om 16:00 uur onze koffers op het vliegveld konden ophalen (thank god!). Morgen rijden we naar onze volgende stop; Viva Las Vegas! Eens even kijken of we van één euro een paar duizend kunnen maken.

 

Mensen zeggen wel eens dat Amerika een grote bubbel is. Dat ben ik na dag 2 al wel met ze eens. Maar toch, het is toch wel heel heerlijk om in een prachtige bubbel te verblijven. We voelen ons op een bepaalde manier gelukkig en bevoorrecht om hier te mogen zijn. Dat hebben we dan vandaag ook al 352 keer tegen elkaar gezegd. Met rode snuitjes van de zon zijn we terug in ons motel en staan we morgen fris weer op voor een lange roadtrip met onze tijdelijke bolide. Nighty night!

 

Dit was het eerste verhaal van een korte reeks over onze reis naar Amerika. Wil je het volgende verhaal lezen? Klik dan hier.