You know that big wheel keep on turnin’
Proud Mary keep on burning.
And we’re rolling (high voice)
rowwwwling (low voice)
rolling on the river (high voice)
Ja ik wist dit dus ook helemaal niet, maar blijkbaar gaat Proud Mary over New Orleans. Of specifieker, de stoomboot. Ook al gaan er ook geruchten dat het over het roken van een bepaalde groen grasje gaat. Ik zal je zeggen: ik heb geen idee. Maar toen ik dit nummer live in een barretje in New Orleans hoorde vielen er een hele hoop amerikaanse kwartjes.
New Orleans dus. Ik had eigenlijk 0 verwachtingen van deze stad, ook al is ze me al zo vaak tot bijna bloedens toe aangeraden door een vriendin (you know who you are). Dus toen ik de eerste dag opgewekt het welbekende French Quarter instapte wist ik niet wat me overkwam. Het ging ongeveer zo:
“Huh? Oooooh! Oh nee, toch niet. Huh? Hmmmm… Oke dit is vreemd. Oke dit is nog vreemder. Of eigenlijk ook best wel cool. Ja nee echt wel cool! Maar ook wel gek. Maar ook wel echt cool”
Klinkt ongeveer als een Rivella reclame, I know. Maar dit waren echt mijn eerste gedachten toen ik de stad eens goed in me opnam. Het heeft een hele mystieke, bijna illustere (zeg je dat zo? ik ben te lui om te googlen) en vreemde sfeer, maar op een goede manier. De stad van voodoo, van begraafplaatsen en van horrorverhalen, maar ook van romantische franse gebouwtjes, een fenomenale live-muziek-scene en heerlijk Créole eten.
Nu zal dit misschien als een verrassing komen, maar ik ben altijd een beetje verlegen in omgevingen waar ik niemand ken 🙂 Ik ben dus ook niet het type ‘ik ga naar een bar en kom met 100 nieuwe vrienden thuis’, want ergens vind ik het doodeng en voel ik me nogal socially awkward als ik in een hoekje met een biertje in mijn hand schichtig om me heen sta te kijken. Maar daar is een geweldige uitvinding voor gevonden, vooral op reis. Tinder. Ja echt. Ik weet dat de app ook een enorm slechte reputatie heeft, maar als ik echt mensen wil ontmoeten en het is om wat voor reden ook wat lastiger (lees: ik durf niet op iemand af te stappen in een bar) dan zet ik in mijn profiel dat ik op zoek ben naar een bier-maatje voor die avond zonder gekke bijbedoelingen. Ik denk dat ik de keren dat ik op deze manier een nieuwe tijdelijke vriendschap heb gemaakt op 2 handen kan tellen, maar toch.
Dus…. aan het einde van de 3de avond in New Orleans stond ik om 2:30 ’s nachts met een Amerikaan genaamd Ben in een muffige achterafkroeg genaamd The Saints (zo eentje waarvan je de deur op straat niet eens ziet) waar karaoke werd gezongen door een enorm dikke dragqueen die met een lage bromstem vol trots het nummer ‘I am woman’ zong. Beter kan ik deze avond niet in 1 zin omschrijven, dus dat ga ik ook niet doen. Het was geweldig.
De rest van de week hopte ik van live-muziek-bar naar jazz-café naar rockerige poppodiummetje’s (ik weet dat het podia’s is, podiummetjes klinkt gewoon veel leuker), dronk mierzoete handgrenade’s (don’t ask), at gefrituurde krokodil en werd ik echt halsoverkop verliefd. Niet op de amerikaan van tinder natuurlijk, op New Orleans! God oh god, wat heeft New Orleans mijn hart gestolen. Ik weet nog niet hoe, wat of wanneer, maar ooit kom ik hier weer terug en blijf ik wat langer hangen. Deed ik nu trouwens ook, dat wat langer hangen, want ik had maar 4 dagen geboekt en bleef uiteindelijk 1,5 week. Maar toen was het echt tijd om weer verder te gaan, ik had al zo’n 1500 kilometer in de benen (of wielen dan) zitten, maar had er nog minstens zoveel te gaan.
(Laat je ogen even rusten op deze vermakelijke afbeelding van Manon die een handgrenade drinkt, en lees dan verder onder de afbeelding).
Want het was tijd voor…. TEXAS! Verklaart meteen mijn howdy y’all’s van de afgelopen blogs. En dit is gewoon echt zo he. Iedere keer als iemand aan me vroeg “how do y’all want your burger”? of “how are y’all doing?” keek ik om me heen maar zag dat ik zeker weten geen onderdeel was van een y’all-gezelschap, maar nog steeds in mijn eentje. Afijn, het zegt heel veel over de southern hospitality. Want wat een ontzettend lieve, fijne, attente, spontane mensen in het zuiden van Amerika! Ik heb me werkelijkwaar nog nooit ergens zo welkom gevoeld als in dit gedeelte van de wereld. Dus als je vooroordelen-radar tijdens het lezen van mijn blogs is afgegaan: geef het eens een kans. You won’t regret it 🙂
Oke goed, Texas dus. OH NEE. Ik vergeet helemaal wat belangrijks te vertellen! Op de dag dat ik uit New Orleans wegging, bracht ik Ben de Amerikaan nog even naar het vliegveld. Bedenk je een 10-baans snelweg in New Orleans in, waar ze ook nog eens aan de weg aan het werken, Manonnetje achter het stuur (lichtelijk met opgetrokken schouders hopende dat ik de Amerikaan niet in de vernieling zou helpen en mezelf een lawsuit aan mijn broek zou bezorgen). En oh ja vertelde ik al dat ze aan de weg aan het werken waren? Oke, ik rijd daar rustig me minimaal aan de minimumsnelheid te houden en me te irriteren aan het manspersoon naast mij die de hele tijd aan de muziekknoppen zit te draaien, komt er ineens een truck voor me rijden die zijn lading verliest. Allemaal grote stukken metaal, elektronica, aliens, ik heb geen idee wat het allemaal. Het enige wat ik weet is dat ik niet kon uitwijken, en ik een enorme PANG! hoorde wat in de buurt mijn linkervoorband vandaan leek te komen. Maar had ik al verteld dat ze aan de weg aan het werken waren? De hele weg was aan de zijkanten afgezet met enorme betonnen blokken, er was dus geen vluchtstrook, en de stroom aan auto’s raasden me met 130 kilometer per uur voorbij. En ik reed na ongeveer 5 seconden op mijn velg (of hoe heet dat ding wat tevoorschijn komt als je volledige band aan gort is gereden en een aantal meter achter je auto ligt?)
Na een dollemansrit van 1 minuut die wel 5 uur leek te duren zag ik een kans om mijn auto tussen twee betonblokken door het grasveld in te rijden, gevolg door een colonne andere auto’s die ook allemaal slachtoffer waren geworden de domheid van de truckdriver. Maar het ergste was nog, dat Ben’s vliegtuig over een uur ging. Stonden we daar. “HOW CAN YOU BE SO CALM?” schreeuwde hij boven het lawaai van de snelweg uit! “I AM AN EVENTMANAGER REMEMBER?” gilde ik terug. Komen mijn afgestompte stressresponsen toch ook nog van pas tijdens mijn reizen 🙂
Goed, Ben besloot om met koffer en al over het gras te rennen, sprong een sloot over en hield daar een taxi aan om zichzelf op tijd voor zijn vlucht op het vliegveld te melden. En ik? Ik stond 1,5 uur in de brandende zon te wachten tot er een mannetje van de verhuurmaatschappij kwam om vast te stellen dat ik inderdaad niet meer verder kon rijden en een nieuwe auto nodig had.
Eind goed, al goed, en ik ging in mijn downgrade mini-chevrolet-spark met stiekem bibberende knieën op weg naar mijn volgende bestemming.
