Het leuke aan reizen zonder plan en zonder tijdsdruk is dat je ‘ja’ kunt zeggen tegen onverwachte dingen die op je pad komen. Nu mijn laatste dagen in Texas erop zaten was het tijd voor de vraag ‘what’s next?’ En eerlijk gezegd, ik had geen idee. Één ding wist ik zeker: ik was eigenlijk nog helemaal niet klaar met Amerika. Ik kreeg bij aankomst op Miami een visum voor 3 maanden, en aangezien het altijd maar weer spannend is of je een volgende keer het land in mag (yes i’m talking about you, border control), wilde ik deze 3 maanden zo goed als mogelijk benutten. Herinneren jullie je de Tinder-amerikaan Ben nog? Die dude waarmee ik in New Orleans in een dragqueen-karaoke-bar belandde? Die woont dus in Lincoln, een stadje in Nebraska (nee niet Alaska, ik haalde het op het begin ook door de war), een Amerikaanse staat die in sommige opzichten veel op Nederland lijkt. Ongeveer 100% vlak, veel boerderijen en koeien, en temperaturen rondom het vriespunt in de winter.
Ben nodigde me uit om na Texas langs te komen in Nebraska, en ik moest zeggen dat ik niet meteen heel enthousiast was. Het vooruitzicht om wederom 20 graden te droppen in temperatuur, het vlakke landschap en een dierentuin als grootste toeristische trekpleister, zorgden er nou niet bepaald voor dat ik van die lekkere ‘Yes-ik-ga-weer-nieuwe-dingen-ontdekken’-vibes kreeg. Maar… toen hij zei dat hij voor zijn verjaardagsweekend naar de Rocky Mountains in de daarnaastgelegen staat Colorado ging, bedacht ik me geen seconde en boekte een vlucht naar Lincoln. Én, Nebraska ligt een stuk dichterbij een andere bekende staat in Amerika die al jaren en jaren helemaal bovenaan mijn bucketlist prijkte. Maar daarover later meer…
Vanuit Dallas vloog ik in zo’n 6 uurtjes met overstap naar Lincoln, en waar ik van te voren al bang voor was, bleek de waarheid. Heel veel nietsheid, een moderne maar lege en kille stad en vooral heel veel ‘for your convenience’ winkels. Wat ik daarmee bedoel? Nou, het typische beeld wat je van Amerika krijgt: drive-throughs, enorme shoppingmalls, de eerder genoemde advertenties voor medicijnen voor elk kwaaltje wat je je kunt bedenken, en verder: leegte. Achja, ik ben in ieder geval weer een ervaring rijker. Tijd om dus als de wiedeweerga naar wat meer actie te rijden. Rocky’s, i’m coming for ya!
We boekten een supermooi en chill appartement met hottub op het balkon in Estes Park, vlakbij Denver en middenin de rocky’s en reden in Ben’s Tahoe in zo’n 7 uur naar onze eindbestemming. Ben is net zo’n muziekliefhebber als ik, dus die 7 uur kwamen we door met airguitar-concerten en keihard meeblèrend op The Stones, Muse en Daft Punk. En het bizarre is: Nebraska is dus zó vlak maar ook zo leeg, dat je uren en uren op een snelweg rijdt die alleen maar rechtdoor gaat, en je links en rechts van je alleen maar heel veel niets ziet. Geen bomen, geen dorpjes, geen afslagen (behalve sporadisch hier en daar een tankstation) en vooral dus geen hoogteverschillen. Alleen af en toe van die voorbijrollende tumbleweeds (weet je wel van die hooiachtige dingen die in westernfilms over de weg rollen als ze willen symboliseren dat het er uitgestorven is). En dan ineens, na zo’n 5 uurtjes rijden, zie je ineens iets wat je ogen op dat moment niet kunnen bevatten. Letterlijk van het ene op het andere moment torent er een massive gebergte met besneeuwde toppen en heel veel groen boven de horizon uit. Wát een verademing, en wát prachtig. Het is echt niet mogelijk om hier mooie afstandsfoto’s van te maken met je telefoon, dus die beelden moet ik jullie helaas onthouden. Wel wat meer close-up foto’s te zien hieronder!
Het appartement was prachtig! Het was zo hoog gelegen dat alles statisch was, en je dus voordat je een deurknop wilde vastpakken eerst de statischheid met je elleboog aan de deurknop probeerde te ontladen. De lucht was droog en fris, en je voelde aan je adem dat je echt heel hoog zat. Om een beetje te acclimatiseren dronken we de eerste avond wat biertjes, kletsten we uren over alles en niets, en keken naar de sterren vanaf het balkon. Ik ging al wat vroeg naar bed want ik voelde me al niet helemaal 100%. Een soort vage loomheid (ik dacht dat het aan de biertjes en de lange autorit lag!). Maar niets bleek minder waar.
Toen ik ’s ochtends wakker werd voelde ik me alsof er een vrachtwagen over me heen had gereden. Ik had een kaaaaaater, niet normaal. De kater was zo groot dat iedere vrouwtjespoes jaloers op me zou zijn. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Knallende koppijn, misselijkheid en een algeheel gevoel van malaise (Brigitte Kaandorp’s liedje met ‘Ik heb een heeeel zwaar leven’. Bekijk m hier). Ik weet dat ik in mijn blogs nogal eens kan overdrijven, maar nu voelde ik me echt ontzettend slecht. Ik bleef maar een beetje in bed liggen, en de irritatie van Ben groeide met de minuut: hallooo het is mijn verjaardag vandaag, en dan lig jij ziek in bed met een kater? Ik voelde me schuldig, maar ook zo slecht. Ben besloot er (lekker puh) in z’n eentje op uit te gaan, en omdat ik steeds het gevoel had dat ik geen adem kon halen deed ik een paar ademoefeningen van Wim Hof. Ik voelde me meteen 300 x beter. Wacht eens even…. ik zoek op google naar ‘altitude sickness/hoogteziekte’ en had het welbekende eureka-momentje. “Hoogteziekte voelt als een flinke kater na een nacht doorhalen x 1000”. Jup, dat moet het zijn. Ik appte Ben of hij me op kon pikken en we besloten naar een wat lager-gelegen stadje te gaan om wat te eten en te shoppen. Ik voelde me met iedere minuut dat we omlaag reden beter worden. Had ik kunnen weten, dat zo’n hoog landschap voor zo’n nederlandse kaaskop die niets anders gewend is toch wel een flinke omschakeling is. Na twee dagen was het tijd om weer terug naar Lincoln te gaan.
In Colorado is het rookbare groene gras overigens legaal, in tegenstelling tot Nebraska, en Ben wilde op de terugweg dan ook niet de kans mislopen om zich even in hogere sferen te laten brengen. Dikke prima, ik rijd wel. Het spul was zo sterk dat hij na 5 minuten volledig pass out in de auto naast me hing, en ik heerlijk een paar uurtjes mee kon blèren op Beyonce en Adele. Ik keek zo af en toe naast me, en bedacht me dat Ben een ontzettend gezellige gay-best-friend is, maar dat het na terugkomst uit Colorado weer tijd was om verder te gaan reizen. En toen mijn spotifyplaylist die ik op ‘random’ had ingesteld ineens het volgende nummer van Alicia Keys en Jay-Z liet horen, nét terwijl ik weer dacht “what’s next”?, stroomde mijn hart over van geluk omdat ik daarmee zojuist mijn beslissing had gemaakt:
“New Yooooooooork, concrete jungle where dreams are made of, there’s nothing you can’t do. Now you’re in New Yooooooork, these streets will make you feel brand new, big lights will inspire you. Let’s hear it for New Yoooooooork.”
See you in the empire state of mind!
