Het land van al mijn dromen

Hola chichos y chichas!

Bel de krant, want het is weer zover. Midden op een paradijselijk strandje zo’n 9000 km hemelsbreed bij jullie vandaan zit er weer een dutchie op haar toetsenbord te rammen. En het is even geleden zeg… De laatste blog kwam geloof ik uit Portugal, waarna ik onverwacht snel terug ging naar Nederland i.v.m. een familieomstandigheid.

Nog even snel een kleine samenvatting van de afgelopen maanden, dan zijn jullie ook weer op de hoogte. In februari vertrok ik naar Spanje. Ik had geen retourdatum en was van plan om minimaal tot mei te blijven, maar ook daar kwam even een spreekwoordelijke kink in de kabel. Een belletje van een opdrachtgever, met de vraag of ik zsm naar Nederland kom komen voor een 4 maanden project in Brussel. Duh, ja. Je bent verliefd op je vak of je bent het niet. 4 maanden later lag ik volledig uitgeblust maar voldaan op de bank in Den Haag, even een tijdelijk onderkomen voor de korte tijd dat ik daarna nog in Nederland zou zijn. Want na dat 4 maanden project wist ik 1 ding heel zeker: ik zou dit jaar dan éíndelijk mijn grote droom waar gaan maken.

Viva en mexico! Het land van al mijn droohooomeeheen. Met je gitaarmuziek… Was getekend: Zangeres Zonder Naam

Nee maar even serieus. Mexico staat al zo ontzettend lang op mijn wishlist. En sinds ik vorig jaar in Costa Rica was werd dit gevoel alleen maar sterker. Maar één ding wist ik ook zeker: ik ga er niet heen voor een drie-weken-vakantie. Ik wil iedere straatsteen, fles tequila en tacotent aangeraakt hebben voordat ik weer terugvlieg. And so it begins…

26 september 2021 stapte ik dan eindelijk in het vliegtuig. In de twee weken daarvoor had ik me flink druk lopen maken in Nederland. Afscheid van vrienden, familie en nog wat laatste werkdingetjes afronden. Dan ging de tijd lekker snel. Ohja en de allerlaatste dag mijn tas inpakken natuurlijk. Want als ik zo vrij mag zijn mezelf inmiddels een fervent reiziger te noemen hoef ik daar geen weken meer over te doen. Pleur wat bikini’s, een tandenborstel en mijn JBL boxje in mijn backpack, and i’m ready to go! (Zegt ze stoer. Mijn moeder lacht zich suf als ze deze zin leest, want zij heeft mogen aanschouwen hoe ik met groeiende irritatie 12 kilo aan spullen in mijn backpack probeerde te boksen). 

Allright, ik dus dat vliegtuig van Aeromexico in. Een vliegtijd van 12 uur naar Mexico City, waar ik zou overstappen naar Cancun. Een vliegtijd van 12 uur! Achter elkaar! Gelukkig was ik zo gesloopt van de weken daarvoor dat ik vrijwel meteen in slaap viel, en toen ik wakker werd en op mijn telefoon keek omdat ik dacht dat ik pas 1 uurtje had geslapen, werd er omgeroepen dat de stoelen rechtovereind moesten omdat we gingen landen. Manon was gewoon 11 uur knock-out geweest. Had ik helemaal voor niets het nieuwe seizoen van Casa de Papel gedownload.  De overstap op Mexico City was kort, dus ik kocht snel een mexicaanse simkaart en pinde wat Mexicaanse Pesos en begon aan de volgende vlucht van 2,5 uur. Daarna nog een bustocht van een half uur, een andere bustocht van 2,5 uur, een boottocht van een half uur, en 10 minuten door de zengende zengende hitte lopen, en daar was ik dan.

Het prachtige, idyllische, tot de verbeelding sprekende, paradijselijke Isla Holbox. Een eilandje van bijna 20 km lang, 1 km breed, waarvan maar 1 km bij 1 km bebouwd is. Als je zeg maar een heel lang persoon bent, en je gaat in het midden van het centrum staan, kun je aan beide kanten de zee zien. 

Ik had voor 7 dagen geboekt, en ik had maar 3 to-do’s op mijn lijstje staan voor die week: eten, zonnen en slapen. Misschien een beetje wennen aan de jetlag, wennen aan de warmte (potverdepotver 37 graden), wennen aan de taal, en verder heu-le-maal niets. Het hotelletje waar ik zit is kleinschalig, maar prachtig. Een mini-zwembadje met jacuzzi-stralen op het dak, 21 seconden lopen vanaf het strand (ja ik heb het geteld), en een soort van ombouw rondom het zwembad met allemaal kussens zodat ik vanaf mijn ligplaats met een paar rups-bewegingen het zwembadje in kan glijden. 

Tijdens dit schrijven zit ik er nu 5 hele dagen, morgen is mijn laatste hele dag op dit eiland. En ik ben zowaar trots op mezelf: ik heb meer to-do’s kunnen afstrepen dan ik van te voren had bedacht:

• 4 uur achter elkaar volleyballen op het strand in de volle zon zonder je in te smeren (au!)
• ’s nachts om 01:00 uur ’s nachts de wekker gezet om een persbericht op een normale christelijke tijd bij de pers in hun mailbox te krijgen (jeeej tijdsverschil!)
• 3 vissen gevangen met een stuk rubber draad en een geïmproviseerde haak, en die vervolgens opgegeten
• 7 gratis shotjes tequila of mezcal weggetikt, elke keer hopende dat ik ‘cool’ en zonder zuur gezicht kon blijven kijken naar de mans- of vrouwspersoon voor me
• Met een boottocht wezen snorkelen maar letterlijk geen één vis gezien. Zelfs geen stukje zeewier! 
• De aller-aller-aller-aller-aller lekkerste taco’s gegeten OOIT
• een lokaal winkeltje geholpen met het verven van de buitengevel
• Minimaal 156 muggen van vers bloed voorzien

Goed, aangezien de WIFI hier echt verschrikkelijk is (ze hebben maar 1 satelliet verbinding naar het eiland, dus tussen 12 uur ’s middags en 8 uur ’s avonds ben je kansloos als je een blog wil uploaden) ga ik er nu een einde aan breien. Maaaaar niet getreurd, want die schrijf-kriebel is weer helemaal back in business in dit prachtige land. Over 2 dagen vertrek ik met de bus naar Playa del Carmen, weer terug naar het vasteland. Een plaatsje/stadje (net hoe je het wil noemen) die groot genoeg is om je in te kunnen verdwalen, maar klein genoeg om schattig te zijn en je een gevoel van thuiskomen te geven. Heb ik van horen zeggen. We gaan het zien maandag.

Hasta manana, ciao!