Het is nu ongeveer anderhalve week na mijn vertrek naar Lissabon. Een stad die ik al jaren hoog op mijn to-visit lijstje heb staan. Reizen is in deze tijden niet zo vanzelfsprekend als anders, waardoor het toch extra bijzonder is dat ik hier nu zit. Dagelijks krijg ik appjes en dm’s waarin mensen me vertellen dat ze jaloers zijn (in een positieve zin) en dat ik er maar vooral lekker van moet genieten. En dat doe ik! Toch?
Ik plaats mooie plaatjes op instagram, pers er af en toe een blog uit met wat grapjes en humor, FaceTime met vrienden en familie en hoop mensen op die manier mee te nemen in het avontuur waar ik op dit moment middenin zit. Om ze even een beetje mee te laten genieten. Even vermaak, even wegdromen naar een andere wereld, even een klein beetje van het gevoel van vrijheid meekrijgen die in Nederland steeds meer beperkt wordt. Als ik hier geniet, lijkt alsof ik voor honderden mensen tegelijkertijd moet genieten. En zo voelt het dan ook echt. De highs zijn super-high. Maar er zijn ook lows.
En precies daarom schrijf ik deze blog. Because here’s the thing: it’s not all fun and games. Als ik tot nu toe een ding heb geleerd op deze reis (in praktische maar vooral in emotionele zin) dan is het het volgende: als je op reis gaat neem je jezelf mee. Een beeeetje een open deur, want duh. Maar dat is niet wat ik bedoel. De mensen die mij kennen weten dit: Manon is het allergelukkigst als ze op reis is. En niet als in ‘lekker-op-vakantie-dan-kan-ik-uitrusten’-gelukkig, maar op een dieper niveau gelukkig. Een gevoel van vrijheid, uitdaging, nieuwe prikkels, en vooral: autonomie. Het was dan ook niet zo gek dat een paar weken voordat ik vertrok het ‘als…dan’ principe steeds sterker werd. Als…. ik straks op reis ben, dan….. voel ik me weer gelukkig of mezelf. Als…. ik straks door de straten van Lissabon loop en de zon schijnt, dan…. geniet ik weer van het leven. Als… ik straks in Lissabon ben dan lijkt het weer even alsof Corona er niet is en mijn zomer vol toffe opdrachten niet volledig in het water is gevallen en de toekomst van mijn bedrijf niet zeker is. En als…. ik straks een maand volledig de beschikking heb over mijn agenda, dan… lees ik al die boeken die op mijn to-read lijst staan, volg ik alle cursussen die nog op de plank liggen, werk ik die 4 bedrijfsideeen uit, mediteer ik elke ochtend, drink ik elke dag 2 liter water, schrijf ik elke week twee blogs, and on and on and on. Alsof er een toverfee is die zodra jij in het vliegtuig stapt je omtovert tot een betere versie van jezelf.
Reizen is voor mij ook ontsnappen. Ontsnappen aan de dagelijkse beslommeringen, ontsnappen aan het slechte weer van Nederland, ontsnappen aan de eentonige omgeving van mijn appartement, maar stiekem ook een beetje ontsnappen aan mezelf. Ontsnappen aan de baaldagen, ontsnappen aan de lusteloosheid, ontsnappen aan de angsten en twijfels en belemmerende overtuigingen. Ontsnappen aan de ongelukkigheid in mezelf. Ha, wishful thinking.
Dit klinkt nu natuurlijk enorm zwaar, beladen en donker als ik dit zo opschrijf. En maak je vooral geen zorgen, want het gaat uiteraard heel goed met me. Maar ook al gaat het heel goed, het gaat ook soms niet goed. Ik weet zeker dat dat voor iedereen geldt. En helaas praten we daar veel te weinig over met elkaar, including myself. Plaats ik op Instagram een mooie zonnige foto van een gele tram in Lissabon of het uitzicht vanaf mijn handdoekje op het strand? Ja. Plaats ik op Instagram een foto van de McDonalds als comfortfood die ik al huilend op mijn bed op zit te eten omdat ik me even superslecht voel? Nee. Bel ik een vriendin om te vertellen hoe blij ik ben dat ik lekker een middag aan het zwembad een boek heb gelezen? Ja. Bel ik haar vervolgens ook ’s ochtends om te vertellen dat mijn kaken zo vast zitten van de spanning dat ik ze bijna niet meer van elkaar kan krijgen? Nope.
Ik merk dat ik nu meteen een aantal disclaimers wil gaan typen, zoals: ik weet dat er mensen zijn die het veel erger hebben dan ik, ik weet dat ik niet zo zou moeten zeuren omdat veel mensen nu in mijn schoenen zouden willen staan, en ik weet ook dat een aantal mensen zullen zijn die dit lezen en denken: pff, wat stelt zij zich nu weer aan: Piet, Henk en Anita hebben het veel erger. En dat zal vast zo zijn. Maar eerlijk gezegd: dat kan me op dit moment even aan mijn spreekwoordelijke reet roesten. Want dat is precies de reden waarom deze blog nodig is. Want ondanks dat ik theoretisch gezien en volgens de mening van anderen enorm moet genieten en niet moet zeuren, ben ik nog steeds een mens met emoties, baaldagen en angsten. Dat veranderd niet door jezelf in een ideale omgeving te plaatsen, en dat verdwijnt niet door te denken aan de mensen die het erger hebben. En het verdwijnt al helemaal niet als we elkaar allemaal zo blijven veroordelen, elkaar alleen maar de mooie kanten van het leven laten zien, en als we vooral alleen maar blijven doen alsof het altijd alleen maar leuk mag zijn?
Wees eens eerlijk: is er op een enkel moment tijdens het lezen van deze blog al door je hoofd geschoten: wat zeurt ze nou? Ja? Of denk je: ja maar Manon ik zit thuis zonder werk, heb gisteren mijn kleine teen 4-dubbel gebroken en het regent, dus ik heb het zwaarder? Logisch. Want zo hebben we geleerd om te denken. Maar bedenk eens voor jezelf wat dat eigenlijk zegt over jou, ons, en de manier waarop we in deze tijden naar elkaar kijken. Of eigenlijk niet kijken. Want we kijken naar de buitenkant, naar datgene wat iemand laat zien. En niet wat er in iemand huist, welke dingen er in zijn of haar hoofd omgaan, of door welke emotionele processen iemand heen gaat. We hebben geen idee, en dat is het probleem. Stel je eens voor dat je een zakelijke afspraak afzegt omdat je die ochtend met geen mogelijkheid de kracht kon verzamelen om uit je bed te komen? Bizar he. Nee, dan verzinnen we een smoesje over een lekke band of staking in het OV. En wat zegt het eigenlijk over onze maatschappij dat ik het doodeng vind om zometeen op ‘publish this blog’ te drukken, omdat ik bang ben dat ‘mensen’ hier dan ‘iets’ van gaan vinden? Of dat ‘mensen’ me dan privileged vinden? Of een aansteller, terwijl ze niet het hele verhaal weten? En wat zegt dat dan over mij dat ik daar zo bang voor ben?
Goed, back to the point. Als je op reis gaat neem je jezelf mee. Alles van jezelf. Niet alleen maar de happy-de-peppy versie die stralend in het zonnetje met zeegeluiden op de achtergrond zit te genieten, maar juist ook die donkere schaduw. Door de letterlijke en figuurlijke ruimte die er ontstaat wordt dat aandeel misschien alleen maar groter. Juist omdat je dat gat niet opvult met drukke meetings, sociale verplichtingen en de waan van alledag. Juist op reis ben je even alleen met jezelf. Echt even helemaal alleen met jezelf.
En in plaats van mezelf te veroordelen over het feit dat ik op dit moment maar één dagje in een appartement in het sprookjesachtige Sintra ben en toch alleen maar zin heb om me met een dekentje, dikke sokken en een slechte serie op de bank te nestelen, spreek ik vandaag met mezelf af dat dat mag. Een alles-mag-dag. Laten we eens wat liever zijn tegen elkaar, en vooral tegen onszelf. En laten we ons eens wat minder angstvallig vasthouden aan ‘hoe het heurt’ maar meer aan ‘this is life’. Niet zo angstvallig alleen de glimmende mooie kant van de medaille des levens laten zien, maar af en toe die gouden plak ook even omdraaien naar de zwarte achterkant en vol trots om je nek te dragen, for everyone to see. Want als we dat nou af en toe allemaal eens in de zoveel tijd zouden doen, daar zou de wereld absoluut veel oprechter en dus mooier van worden, toch? Dus hier is ie dan, de achterkant van mijn medaille. In de vorm van deze blog omschreven om je te inspireren af en toe hetzelfde te doen. En in ieder geval zonder judgement en met compassie te kijken naar de achterzijde van andermans medaille. Want na een periode van regen en onweer waarderen we die eerste gouden zonnestralen altijd weer een beetje extra. En met een beetje geluk, verschijnt er dan zelfs een prachtige regenboog.
