Huidhonger: volgens Het Parool de intense behoefte aan lichamelijk contact. Ik weet niet of dit begrip al bestond vóór de lockdown, maar dit is toch een bijzonder fenomeen dat in de afgelopen maanden enorm de kop op steekt. We missen de knuffel van een goede vriend of vriendin, een high-five bij een afgerond project of een hand op je schouder als je eigenlijk even geen zin hebt om te glimlachen. Zit je op dit moment gezellig met je gezin in een twee-onder-een-kap in het dorpscentrum? Dan heb je er misschien wat minder last van. And good for you! Maar de singles of alleenwonenden onder ons herkennen dit gevoel van gemis waarschijnlijk wel. De letterlijke afstand creëert figuurlijke afstand, en dat went niet. In ieder geval niet voor mij.
Ik herinner me het gevoel nog precies: twee weken quarantaine na mijn costa-rica avontuur waren voorbij, en ik ging op bezoek bij mijn moeder. Anderhalf uur heen, anderhalf uur terug. En waar ze me normaal gesproken met een dikke warme knuffel welkom heet, bleef ik nu een beetje ongemakkelijk in de deuropening staan. “Hé mam, fijn je te zien”, perste ik eruit. “Ja meisje, dat vind ik ook”. We dansten ongemakkelijk een beetje in de deuropening, elkaar aankijkend terwijl we met onzekere gebaren proberen te beslissen wie van ons de deur achter me dicht doet. God, wat wil ik dan toch graag gewoon even een flinke knuffel geven. Zo’n stevige knuffel weet je wel. Zo eentje die nog een beetje na-tintelt.
Het is volledig tegen onze natuur om elkaar niet aan te raken. Kijk maar naar moeders en baby’s, of apen die elkaar vlooien. Huid-aan-huid contact is zo belangrijk voor onze onderlinge verbinding, het gevoel van vertrouwen en het verlagen van ons stressniveau. En nu we niet meer ‘mogen’, beseffen we hoezeer we het missen. Ik kom online filmpjes tegen van mensen die naar de plaatselijke karwei zijn gefietst om afdekfolie te kopen, en als een doorzichtig spook met het folie om zich heen naar een dierbare rennen om ze een flinke knuffel te geven. Of filmpjes van een grootouder die bij de voordeur staat en haar mond op het glas drukt, terwijl haar kleinkind aan de andere kant van de deur precies hetzelfde doet. En het breekt mijn hart. Aanraking is écht een primaire levensbehoefte.
Maar wat nu? Volgens onze minister-president moeten we wennen aan het ‘nieuwe normaal’. Maar is dit wel normaal, als het in onze natuur zit om juist toenadering te zoeken? Moeten we wel wíllen wennen aan dit nieuwe normaal? Natuurlijk, het is uiteindelijk voor ‘the greater good’, want gezondheid gaat boven alles. Maar in mijn beleving is deze afweging niet tussen gezond en niet-gezond, maar tussen fysiek gezond en mentaal gezond. Helaas hoor ik de laatste paar weken steeds vaker verhalen over stijgend aantal depressies of verstikkende eenzaamheid (van zowel ouderen als jongeren!). Is dat het nieuwe normaal? Dat we in de winkel met een grote boog om elkaar heen lopen, alsof de ander al weken geen deo of douchebeurt heeft gezien, alsof we vies van elkaar zijn? En dat je ineens gek opkijkt als twee acteurs in een eerder opgenomen film elkaar een knuffel geven? Dat je dan even een seconde “DAT MAG NIET!” denkt? Ik hoop het niet…
Ook ik voel die huidhonger. Misschien wat versterkt doordat ik sinds 3 maanden ineens ‘happy single’ ben, maar ik mis de knuffel van een vriendin, het handenschudden bij een afspraak, iemand gewoon in de ogen aankijken in plaats van digitaal via Zoom. De kracht van de live ontmoeting. Van elkaars aanwezigheid voelen. Ik heb twee hoofdkussens op mijn bed, waarvan 1 onbeslapen. Wanneer ik ’s avonds ga slapen druk ik het kussen tegen me aan, omklem het met twee armen en voel de zwaarte van het kussen op mijn borstkas. Het gevoel van tegendruk, van een dikke vette knuffel. Mijn muziekboxje staat naast mijn hoofdkussen, recht voor mijn oor. Ik doe mijn ogen dicht en hoor jack Johnson in mijn oor zingen: i’ll tell you one thing, it’s always better when we’re together. Misschien dat ik zo toch maar even naar de karwei fiets, voor een grote rol afdekfolie.
Any volunteers?
