Bamboleeeeejooooo, bamboleeeeja, asdfwoejzxkdvnas de dihaci. Verder ken ik de tekst niet hoor. Voor iedereen die nu denkt: HUH, waar heeft die vrouw het over? Klik even hier.
Na een vertraging van 2,5 uur landen we eindelijk in Costa Rica, en ik kan niet stoppen met het neuriën van dit nummer. Geen idee waar het vandaan komt, maar ik ben inmiddels he-le-maal in mijn nopjes. Ik snuif de stinkende geur van de hoofdstad San José op zodra ik buiten op het vliegveld sta om een taxi te pakken en ik spring in de auto bij de eerste meneer die uitbundig zwaaiend en taxi-roepend mijn aandacht probeert te krijgen om in mijn steenkolen spaans een gesprekje te beginnen. De allervriendelijkste taxichauffeur verteld me dat het zijn verjaardag vandaag is en ik zing kei-hard happy birthday voor hem. Als ik hem vraag hoe je dat liedje in het spaans zingt, zegt ie dat hij geen idee heeft (hij zal vast wel een idee hebben, maar ik durf met-aan-zekerheid-grenzende-waarschijnlijkheid te zeggen dat hij probeert te voorkomen dat hij nogmaals naar een luidkeels en zo vals als een kraai zingende dutchie moet luisteren). In mijn hotel plof ik in mijn bed en val meteen in een diepe slaap. Wát een rollercoaster was Amerika.
De volgende ochtend wordt ik wakker met het geluid van brulapen, ik begeef me naar beneden voor een heerlijk (not) Costa Ricaans ontbijtje (rijst met bonen, bleeergh) en hang de rest van de dag een beetje aan het zwembad om te acclimatiseren en te genieten van de warmte. Die lange broeken, truien en winterjas die ik in Amerika had gekocht doneer ik aan de schoonmaaklady, en ik eet ’s avonds bij het diner voor de eerste keer in 7 weken weer écht voedsel. Gewoon écht vlees waar voor gezorgd is en van gehouden is, en niet is ingespoten met 100 kilo plastic, échte groenten in plaats van verlepte sla met bruine randjes, en kruidige specerijen in plaats van de smaakmakers ‘kaas, zout en saus’. Alsof er een engeltje over je tong piest. Goddelijk.
De volgende dag was het tijd om weer lekker verder te trekken. Op naar La Fortuna! Ik heb een lekker hotelletje voor mezelf geboekt middenin de jungle en ben van plan om een week te blijven. Het is wel even fijn om wat langer op een plek te blijven na al dat ge-tasinpak en verkassen in amerika. Manonnetje wilde lekker wat hikes in de bergen gaan doen en gaan genieten van de rijke flora en fauna die Costa Rica te bieden heeft. Maar toen dat manonnetje eenmaal aankwam en ze op haar weer-app keek, bleek dat het de hele week zou gaan regenen. Tja, wat had je dan verwacht in het REGENwoud. Een goede reden om de hele week lekker een beetje bij te komen in het hotel, vooral heel veel te slapen en me een weg te ploegen door het doolhof van ongelezen boeken die er inmiddels in mijn e-reader was ontstaan. Precies wat ik nodig had! Lekker van die ‘flut-romannekes’ zoals ons mam ze altijd noemt. Wat een prachtig vocabulaire heeft ze toch, en het dekt zo fijn de lading.
Na een week regen en vooral ultieme chillheid begeef ik me met een shuttle naar het dorpje Tamarindo. Het is inmiddels al bijna kerst, en helaas blijken de prijzen in die periode net zo snel omhoog te schieten als de temperatuur wanneer je van de jungle naar de kust rijdt. Ik vind uiteindelijk een top-deal voor een privekamer in een hostel in Tamarindo en ik hoop op twee weken vol zon, zee, strand en nieuwe mensen.
En oh yes, dat waren me de twee weken wel. Iedere ochtend stond ik op met een kop heerlijke drip-koffie, begaf me naar de gezamenlijke ruimte waar ik iedere keer wel weer met iemand anders een prachtig gesprek voerde, werkte af en toe wat, verbrandde op het strand, wandelde beha-loos door het leven en genoot ook hier van de prachtige natuur en ultieme relaxtheid die Costa Rica zo uniek maakt. Omdat veel mensen in het hostel hadden besloten om hier een week of 2 te blijven hangen i.v.m. kerst en oud&nieuw ontstond er een ware familie. Ik was normaal gesproken nooit zo van het ‘hostel-life’, maar dit waren echt een geweldige twee weken. Nieuwe vrienden voor het leven uit Las Vegas, Israël, de UK, Zweden en New York. Ik vierde kerst op het strand bij een ondergaande zon en met lekkere biertjes, ik had me geen betere kerst kunnen wensen.
Ohja, en ik genoot iedere ochtend van mijn nieuw-gedoopte wekker: de brulapen. Ik vraag me toch af of het een soort van paringsroep is (en of die dan ook effectief is). Ik zou er namelijk niet warm van worden als mijn future-husband al oehoehend en gorgelend iedere ochtend de slaapkamer in zou komen lopen, maargoed. Ieder z’n ding.
Op 30 december was het tijd om weer te gaan verkassen: nog steeds in Tamarindo, maar dan in een AirBnB met 4 andere nederlandse gezelligerds. Via een facebookgroep zag ik een oproepje voor het mee-huren van een huis tijdens Oud en Nieuw, en hoefde dus ook geen 3 seconden na te denken om daar ja op te zeggen. We zaten in een prachtig huis in Tamarindo met een eigen zwembad, hangmat en vooral heeeeeel veel HUGE sprinkhanen. Er zaten zoveel sprinkhanen dat we ’s avonds als we binnen lekker zaten te kaarten telkens enorme maar doffe klappen tegen de ramen hoorden van zelfmoord-plegende sprinkhanen. Brrrrrr.
Op 31 december besloten we lekker naar het centrumpje te gaan want we hadden gehoord dat het een feestje zou worden op het strand. Alhoewel hier nog wel een soort van avondklok was ivm the rona, en officieel de barretjes om 11 uur dicht moesten, hadden we zo’n vaag voorgevoel dat dat vanavond niet van toepassing zou zijn. We aten pizza, en stonden precies om 23:58 op het strand om met iedereen tegelijkertijd af te tellen. Duizenden en duizenden mensen, voetjes in het zand, en in de verte prachtig vuurwerk: kippenvel. Wat een prachtig einde van dit nog meer prachtige jaar.
3 van de 5 personen van onze groep wilden hierna eigenlijk wel weer terug naar het huis, maar Kyra en ik (de overige twee dus) keken elkaar al met een schuin oog en een lachje op onze mond aan. Naar huis? Wat dacht je van dansen???? We kwamen terecht op een binnenplaatsje wat meer op een mini-festival leek, en hebben tot 5 uur ’s ochtends op onze slippertjes ieder spaans-talig nummer eer aan gedaan met onze salsamoves. We kregen veel aanspraak omdat we een van de weinige ‘gringo’s’ zijn die daar zo met volle teugen aan het genieten waren, en kwamen minstens 5 keer in een soort van kring-dance-off terecht waar we onze dansskills moesten showen. Om 5 uur liepen we dronken van het leven en met pijnlijke voetjes waggelend en lachend naar huis. Wat een avond, eentje voor in de boeken (of blog dus).
En toen was de tijd aangebroken om…. weer even naar Nederland te gaan. Zo zeg, als je het hebt over een kouwe kermis. Voor een toffe opdracht die vanaf half januari zou starten moest ik even een locatiebezoek in nederland gaan doen, en moest ik ook vooral daarna in een nederlands-achtige tijdzone zijn. Dus zat er maar 1 ding op: terug naar ons koude kikkerlandje. Voor precies 6 hele dagen dan. Want Manon zou Manon niet zijn als ze het volgende avontuur niet alweer gepland had. Met een backpack vol zand, prachtige herinneringen en heel veel geluksgevoel stapte ik weer op het vliegtuig om de grote oceaan over te gaan steken.
Hasta mañana!
