IMG_9699

Dear passengers

En dan is het na 7 weken tijd om Amerika echt te gaan verlaten. De temperatuur daalde gedurende mijn roadtrip door Amerika van 30 graden in Miami naar 5 graden in New York, en iedereen die me kent weet dat ik ‘het niet zo goed doe’ op temperaturen onder de 20. Mijn bankrekening moest flink zwoegen onder de druk van de amerikaanse dollars, en daarnaast kwam ik 6 kilo aan door het eten daar (de ene dag eet ik een maaltijdsalade, de andere dag een dubbele cheeseburger met friet en ketchup. Balans noemen ze dat) en het vele zitten in de auto. Ik reed in totaal bijna 4500 kilometer in 5 weken. Ik gebruikte wel 20 verschillende voornamen omdat Manon nogal ingewikkeld bleek voor de amerikaanse tongval (na 3 weken bleef ik maar hangen bij Mary – handig bij de starbucks). Ik sliep in  39 verschillende hotels, van ‘Motel Kakkerlak’ met plastic hoofdkussens tot idyllisch appartement met uitzicht op zee. En dus is het tijd om te gaan. “And now, the end is near. And so I face, the final curtain.” Oke ik zal niet zo dramatisch doen dat ik echt Frank Sinatra’s teksten ga quoten. America, you were great (again). And I did it myyyyy wayyyy. 


Oké, ik zit dan wel zo te grappen over de dramatiek. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me echt zo voelde. En blijkbaar was het universum het met me eens. Want na het boeken van mijn ticket naar de volgende bestemming kwam ik met een zwaar hart en een brok in mijn keel aan op vliegveld LaGuardia New York, stiekem helemaal nog niet klaar voor mijn vertrek. Ik hield een mantra in mijn hoofd: “universum, god, of whatever daar boven ook is, als je vind dat ik hier moet blijven, give me a sign.” Onderweg hoopte ik dat de uber een lekke band zou krijgen, mijn vlucht gecanceld zou worden, of ik alsnog een belletje van Ryan Serhant kreeg om me te vertellen dat hij zijn vrouw en kind zou verlaten en met mij wilde trouwen. 

Maar helaas, geen van die drie dingen gebeurde. Wat er wél gebeurde is dat ik ruzie kreeg met de incheck-stewardess op het vliegveld. Vraag me niet hoe, ik ben een ongelofelijk geduldig, lief en zachtaardig persoon (al zeg ik het zelf. Hallooo ik werkte bij de technische helpdesk van KPN. En ik had de bijnaam ‘engelengeduld’) en het kost je heel veel moeite om me boos te krijgen, maar deze vrouw begon uit het niets en zonder reden tegen me uit te vallen. En toen ik na 5 minuten discussie tegen haar zei dat ze wat mij betreft op haar bezemsteel weg mocht vliegen, draaide ik me om en snel-hinkelde boos naar buiten terwijl ik de tranen wegslikte. Is dit zo’n ‘sign’ van daarboven waar ik om had gevraagd? Zal ik dan toch…. Nee manon. Hup, het is tijd om te gaan. Hoe langer je hier blijft, des te moeilijker wordt het om alsnog te gaan. Ik nam een diepe teug lucht, draaide me om en liep weer naar binnen.


Ding dong. “Dear passengers. We have a little technical hiccup. Please remain seated”. Huh? Daar zat ik dan in het vliegtuig wat op het punt stond om te vertrekken naar Chicago. De gedachte schoot even door mijn hoofd: dit is toch toevallig? Is het wel toevallig? Of is dit er weer eentje… 1,5 uur later voelde ik dan toch het vliegtuig in beweging komen. Door deze vertraging zou ik nog maar een half uur in Chicago hebben om over te stappen op de volgende vlucht. Dus zodra de vliegtuigwielen de grond raakte in Chicago rende ik over het vliegveld om plaats te nemen in mijn volgende vlucht. De tranen stonden me inmiddels echt in de ogen, en alles in mijn lichaam schreeuwde dat ik er weer uit moest gaan. De stoel naast me was nog leeg, ik kon er nu nog gemakkelijk uit.. 

Tot er een Amerikaanse vrouw naast me kwam zitten. Nadat ze was geïnstalleerd in haar stoel keek ze naar links en vroeg ze bezorgd: ‘are you okay?’ En dat was ‘m. I was not okay. De tranen rolden als watervallen over mijn wangen, en ik maakte geluiden die klonken als een bevallende walvis. Je kent ‘m wel: de ugly cry. De amerikaanse vrouw naast me zou geen ware amerikaanse vrouw zijn als ze me niet op een theatrale manier vastpakte, over mijn haren streek en door het hele vliegtuig riep ‘oh my god honey, you are so loved, don’t cry, you will be okay, i love you so much, i’m here with you’. En hoe kansloos het ook klinkt, het was precies wat ik even nodig had. Ik vertelde haar het hele verhaal, inclusief mijn hele theorie over de ‘signs from above’ en zei nog tegen haar: ‘just watch and see, there will be some kind of reason that this flight wil not take off. I just know it’. De vrouw bleek helemaal spiri-wirrie te zijn en was het volkomen met me eens. “If something happens, you better get your ass out of this plane and marry a rich american guy so you can stay here forever”. Ondertussen taxiede het vliegtuig richting de startbaan, en ik hoorde de motoren overuren draaien. Klaar om te vertrekken.


Ding dong. “Dear passengers. We have a little technical hiccup. Please remain seated”. Huh? Daar zat ik dan in het vliegtuig wat op het punt stond om te vertrekken naar mijn volgende bestemming. DIT IS NIET TOEVALLIG MEER. Je vroeg toch om een sign? Manon freaking hell, hoeveel signs moet je krijgen? De vrouw naast me keek me geschokt en met grote ogen aan, sloeg haar hand voor haar mond, en prevelde iets over “oh my god, this is destiny”. De volgende 2,5 uur (!!!!) stonden we stil bij de gate, was ik druk googlend over ‘wat gebeurd er als je een vliegtuig verlaat en je bagage zit er nog in’ en ook ‘hoe kun je illegaal in amerika wonen’. Ik ben zeker 54 keer bijna opgestaan, mijn hart racete in mijn borstkas, maar na een enorm debat in mijn hoofd kon ik mezelf er toch niet van overtuigen dat ik uit moest stappen. Tot het moment dat het niet meer kon. Het vliegtuig vertrok nu echt. Ik keek uit het raam terwijl het vliegtuig vaart maakte, er biggelde nog een laatste traan over mijn wang, en toen voelde ik een enorme rust over me heen glijden. Ik ga weer naar de plek waar het allemaal begon. Het land waar ik een van de moeilijkste maar mooiste beslissingen in mijn leven maakte. Het land waar ik besloot om mijn leven om te gooien en eindelijk voor mijn eigen geluk te gaan. Het land van swingende muziek, vriendschappen, luiaards en toekans, fietsen over het strand, de zon en de maan, en vooral de innerlijke rust. Ik ga weer naar Costa Rica.